ساده به رنگ خدا

کیفیت شکرگزاری

شکر یک معنی دقیقی دارد و آن عبارت است از قدردانی، اندازه شناسی و حق شناسی. لذا شکر هم درباره بنده نسبت به خدا و هم درباره خدا نسبت به بنده به کار می رود» والله شکور حلیم ،آیه 17 سوره تغابن: خدا شکور است » یعنی از عمل بنده قدردانی می کند، آن را از بین نمی برد. بنده اگر بخواهد قدرشناس و شاکر باشید باید قدر نعمتهای خدا را بداند، یعنی هر نعمتی را بداند برای چه هدف و منظوری است و در همان مورد مصرف کند. در تعریف شکر چنین گفته اند« استعمال الشیء فبما خلق الله لاجله: به کار بردن شیء در راهی که به خاطر آن آفریده شده».
ادب و عقل هر انسانی چنین اقتضا میکند که در مقابل خدمات و نیکی های دیگران نسبت به خود، قدردانی و تشکر کند.
پس انسان آگاه است که در مقابل خالق خود که تمام هستی از آن اوست و همه عالم را مسخر انسان کرده، باید سر تعظیم فرود آورد و از او سپاسگذاری کند.
ولی چگونه میتوان از خالقی باعظمت تشکر کرد که سزوار او باشد؟
با اینکه انسان عاجز از به جا آوردن شکر الهی است ولی با این همه به قدر توان باید مراتب شکر و سپاس آن منعم بی همتا را به جا آورد، و کیفیت شکر باری تعالی را میتوان از آیات و روایات و سیره معصومین به دست آورد.
شکر خالق یکتا اقسامی دارد: 1- شکر قلبی
2- شکر زبانی
3- شکر عملی

عجز انسان از شکر

شكر و سپاس، نخستين حالتي است كه با توجه به منعم بودن خدا و شناخت او به عنوان وليّ نعمت در انسان به وجود مي آيد. حالت شكرگزاري، ميلي فطري است كه هر انسان، اين حال را نسبت به هر منعمي به دليل احسان وي در خود احساس مي كند. اين حالت منشأ شكر و سپاس بنده نسبت به منعم مي شود و به او احترام مي گذارد. با زبان قدرداني مي كند و همواره مي كوشد به گونه اي رفتار كند كه متناسب با احسان او باشد. همه اينها مراتب شكر است، ولي منشأ همه آنها احساسي است كه در دل وي پديد مي آيد.
چون منعم اصلي انسان، خداوند است و همه نعمت ها را از ريز و درشت و پنهان و آشكار، با واسطه يا بي واسطه، او به مخلوقاتش مي دهد، به طور طبيعي، اين احساس به خداي متعال بايد در دل انسان، به صورت كامل تر وجود داشته باشد؛ زيرا توجه به اين همه نعمت، كافي است كه حالت شكرگزاري را در دل و عبادت و خداپرستي را در رفتار وي ظاهر سازد.

خداوند متعال توسط انبیاء، عبادت و عبودیت را به انسان آموخت تا بدین وسیله به مقامات عالیه برسند و تحصیل کمال کنند.
پس‌، فتح‌ باب‌ عبادت‌ وعبوديت‌ يکي‌ از نعمت‌هاي‌ بزرگي‌ است‌ که‌ تمام‌ وجودات‌ رهين‌ آن‌ نعمتند و شکر آن‌ نعمت‌ را نتوانند کنند؛ بلکه‌ هر شکري‌ فتح‌ باب‌ کرامتي‌ است‌ که‌ از شکر آن‌ نيز عاجزند. پس‌، اگر انسان‌ علم‌ به‌ اين‌ مشرب‌ پيدا کرد و قلبش‌ از آن‌ مطلع‌ گرديد، معترف‌ به‌ تقصير شود و اگر عبادت‌ جن‌ و انس‌ و ملائکه‌ مقربين‌ را در دادگاه‌ حق‌ جلّ و علا برد باز خائف‌ باشد و مقصر باشد.
اگر